یا ستار .....

روزهای بسیاری است که نه نوشته ام و نه سروده ام  من را در لا به لای رنگ های رقیق یافته ام ... بیشتر از گذشته قلم را کنار گذاشته ام و قلمو به دست گرفته ام ! هرجای خانه را نگاه میکنم از رضایتی ناگهانی پر میشوم اما همچنان نظم ذهنی ام را چندان نیافته ام ... جسارتی را که پنهانن کرده بودم به دست آورده ام اما غم های کوچک و عمیقی روحم را در جنونی لاعلاج مچاله میکند ... این روزهای آدم های زیادی هستم اسامی مختلفی را بلدم که نمیشناسم اما دیدمشان ... احساس میکنم که غم پنهان آنها مرا در امواج هستی به دام خود می اندازد شور شعفی نمانده اما امیدوارم  من در اعماق تمام سوال های بزدل و ترسناک خودم همچنان به دنبال نورم ... نوری نه خیالی! نه فریب! نوری که در لا به لای اتفاقات کوچک و ساده زندگی یافته ام ... مانند فراموشی های ناگهانی  و ضربه ای به گذشته ها هجوم آوردم تا خاطرم را زیر و رو کنم ... تا من گمشده را پیدا کنم  سوال این روزام : چرا همه کارا باید گردن خدا باشه و تا هرچی خوبی پیش میاد میگیم خودمون کردیم و یادمون به خدا نیست ولی تا خودمون گرفتار میکنیم خودمون رو، همش دنبال معجزه ایم خودمون هیچ کاره ؟؟ یادمون میره که انگار نه انگار انسان مختار آفریده شده ؟؟؟ دقیقن مسائل این روزا ... چرا همه میگن :خدا چرا زندانی ها رو آزاد نمیکنه ؟ چرا خدا طناب دار رو پاره نمیکنه ؟ خدا چرا گرونی رو درست نمیکنه ؟؟ بعدم میگن چون خدا نیست و هرچی توضیح میدی بابا خدا مثلن چکار کنه وقتی وظیفه ماست !! وقتی تو بیکار نشستی خدا چه کمکی کنه ؟؟  جواب رو دیشب و امروز توی مرور گذشته ام پیدا کردم  حاج خلیل : اولن... ثانین...ثالثن خدا خودش باعث و بانی خوبی و خیره نه تو ، نه من ، نه رام, ...ادامه مطلب